“Polje Duvanjsko nažimlje grudi”,
o tom polju koje kao da govori:
“Moji su iskoni nedovidno davni
Moji su izvori duboki i slavni
U mojim njedrima ljute rane peku
U utrobi zemlje zrno umiralo
pa stostrukim rodom iznova rađalo
U suzama sijano, u buri klijalo
U zanosu jedrilo, u pjesmi zrijalo
Moji su korijeni krvlju zaliveni
Moji su koraci patnjom ispunjeni
Mnogom je žiću groblje zemlja ova
ali i kolijevka iz koje niče snova”.
Jakov Bubalo