Najprije je bila tutnjava
lomila se brda
Onda je vojska otvorila dveri grada
nahrlili su živi iz svih mjesta
da vide svoj grad
da vide njegove rane
njegove vode i jezera
Da vide jedan drugoga u svom gradu
(ovo u međuvremenu
Bila je samo patnja bol i jad
Vrijeme snovidica
i bunila)
U početku su ko djeca šetali po gradu
puni sebe
i puni svog grada
Onda su počeli zapažati vidat mu rane
vraćati ciglu i kamen na stara mjesta
pa vrata i prozore
i slike
Crkve i križevi
počeli su rasti iz ruševina
Iz rana
Tako se uspravio grad
i onda su otišli
u ona mjesta
otvorili grobišta
i pozvali svoje mrtve
“Idemo u naš grad”
Mrtvi su se dizali
i u svečanoj tuzi svi su pjevali
(Bilo je tužno i svečano)
Živi su mogli živjeti u miru
Mrtvi su mogli počinuti u miru
Grad je bio oslobođen
i kraljevski
Izvor: Mijo Tokić: Drago kamenje, Mostar, 2000.